„ Jak boli, to dobrze, bo znaczy to, że ćwiczymy prawidłowo” Czyli jakich błędów nie popełniać podczas terapii z pacjentem.
Zasady filozofii PNF – jakie są główne założenia koncepcji i ich zastosowanie w praktyce
Filozofia PNF to zbiór reguł postępowania, którymi należy kierować się zarówno na etapie diagnostyki pacjenta jak i wykonując terapię.
Pierwsza zasada głosi holistyczne podejście do pacjenta. W myśl powyższej reguły podczas terapii należy zwracać uwagę na całego pacjenta a nie jedynie na chorą część. Doświadczony fizjoterapeuta powinien umieć oceniać, jak dana dysfunkcja lokalna wpływa na pozostałe struktury ciała. W terapii i ocenie stanu pacjenta istotna jest umiejętność oceny jak ból oraz powiązane z nim napięcia wpływają na inne struktury sąsiadujące. Z powyższej zasady wypływa bardzo ważny wniosek, bowiem nie należy ograniczać się jedynie do „chorej” struktury ciała. Holistyczne, kompleksowe spojrzenie na pacjenta pozwala na trafniejszą oraz precyzyjniejszą diagnozę określonej dysfunkcji.
Druga zasada koncepcji PNF nawoływuje do potencjału, który tkwi z pacjencie, a dokładnie do programu aktywowania rezerw (a więc siły mięśniowej, koordynacji, zakresu ruchu, szybkości oraz funkcji ciała), które każdy pacjent posiada. Jak uaktywnić owy potencjał pacjenta? Najprościej poprzez intensywny trening wykorzystujący duże zaangażowanie samego pacjenta poprzez aktywny udział w terapii jak również regularną pracę własną. Bardzo cenna w PNF jest również filozofia pozytywnego podejścia do pacjenta. Intencją prowadzącego sesje terapeutyczne jest nastawienie pacjenta na osiąganie sukcesów. Jak najbardziej należy skupiać się na tych funkcjach, które cechuje niepełnosprawność, jednakże nie należy pomijać tych aktywności, które pacjent jest w stanie samodzielnie wykonać pomimo istniejących barier sprawnościowych.
Celem terapii jest osiągnięcie najwyższego poziomu funkcjonalnego, który powinien być indywidualnie dostosowany do pacjenta. Planując proces usprawniania zaburzonych funkcji, należy wnikliwie oszacować występujące zaburzenie oraz stan i warunki pacjenta. Wskazane jest aby środowisko terapeutyczne było zmienne i wzbogacone o nowe elementy nie tylko w gabinecie.