Ból pięty najczęściej jest klasyfikowany według lokalizacji struktury anatomicznej, oto kilka przykładów:
- zapalenie okostnej kości piętowej
- zapalenie powięzi i rozcięgna podeszwowego
- uciśnięcie nerwu zaopatrującego odwodziciel palca małego
- zapalenie ścięgien mięśni strzałkowych i mięśnia piszczelowego tylnego
- przeciążeniowe złamania kości piętowej
- choroby układowe i wiele innych
W rozumieniu fizjoterapeutów, terapeutów manualnych i osteopatów najistotniejszym czynnikiem będzie funkcja modulująca strukturę. W celu zrozumienia skąd pierwotnie pochodzi dysfunkcja konieczne jest przeanalizowanie całego układu ruch zarówno w statyce jak i ruchu. Przeważnie nieprawidłowości w obrębie stopy występują u osób, które albo dużo się przemieszczają, bądź też przez dłuższy czas zachowują pozycję stojącą np. w trakcie swoich codziennych aktywności. Zazwyczaj do „patologii” doprowadza wcześniej istniejąca dysfunkcja odległa w czasie i przestrzeni, bądź też cały zespół dysfunkcji. Aby usunąć objaw, z którym zgłasza się do nas pacjent, często konieczna jest zarówno praca lokalna jak również uwolnienie zaburzeń relatywnie pierwotnych. W odniesieniu do technik pozycyjnego rozluźniania i rozluźniania powieziowo-mięśniowego w zależności od długości trwania i intensywności objawów, posługiwać się będziemy odmienną strategia terapeutyczną. W przypadku stanu ostrego do wykorzystania lokalnego posłużą nam techniki rozluźniania pozycyjnego – techniki te są dedykowane dla objawów przebiegających z dużym nasileniem bólu. Należy zwrócić uwagę, iż ich wykonanie wymaga relatywnie dużej wrażliwości palpacyjnej. Natomiast po ustaleniu wpływów działających w całej reszcie organizmu, globalnie będziemy mogli posłużyć się całą gamą technik rozluźniania powierzchownych i głębokich warstw mięśniowo powięziowych, oraz specyficznymi artykulacjami stawowymi G.O.T.
Nieco inaczej będziemy postępować w przypadku objawów przewlekłych, tu zazwyczaj mamy pełniejszy wachlarz technik do wykorzystania na samym początku.
Przykładem opisującym stan ostry może być 31 letni koszykarz cierpiący na ból podeszwowej części stopy i pięty lewej, zdiagnozowany przez ortopedę jako zapalenie rozcięgna podeszwowego. W funkcjonalnej diagnostyce różnicowej okazało się, iż pacjent jest praworęczny (częste rzuty), w grze częściej wybija się z lewej nogi i na nią też spada. W statycznym badaniu widoczne mocniejsze wysklepienie podłużnego łuku stopy lewej, w trakcie chodu stopa zbyt mocno oparta na zewnętrznej części (brak fazy pronacyjnej). Również mocno zaznaczona rotacja lewostronna tułowia wraz kilkusegmentową dysfunkcją odcinka piersiowego kręgosłupa oraz żeber, a także prawostronną rotacją miednicy. Całość postępowania terapeutycznego polegała na uwolnieniu punktów tkliwych w obrębie dysfunkcyjnych struktur podeszwy stopy oraz rozluźnieniu mięśniowo-powięziowym mięśni piszczelowych przedniego i tylnego (L), piersiowego większego i zębatego przedniego (P) oraz zginaczy przedramienia (P), a także wykonaniu technik artykulacyjnych na wyżej wymienione dysfunkcje stawowe. Całość terapii to dwa spotkania plus autoterapia pacjenta polegająca na stopniowym wprowadzeniu fazy pronacyjnej w obrębie stopy i pogłębianiu rotacji prawostronnej tułowia (w obszarze dysfunkcyjnym)..,